Een paar jaar terug was ik op bezoek bij mijn tante. Destijd noemde ik haar altijd “tante Joke”. Ze woonde in Ermelo, ver van de Randstad verwijderd. Zelf heb ik altijd gehouden van de Randstad en de geweldige openbare vervoersverbindingen die het met zich meebracht. Ik kon dan ook niet begrijpen waarom mijn tante helemaal in het oosten van het land zou wonen. Totdat ik, zoals gezegd, een paar jaar geleden voor het eerst bij haar op bezoek ging. Ze was gescheiden van haar man en woonde nu alleen met haar dochter van zestien in een vrijstaand huis midden tussen de bossen. Toen we erheen reden viel mijn mond open, ik had nog nooit zo veel groen gezien in mijn leven. Eenmaal aangekomen parkeerde we de auto gewoon voor de deur bij mijn tante! Ze had vlak voor haar woning een erf waar de auto van mijn vader gewoon op geparkeerd kon worden. Bij ons thuis moesten we ongeveer een kwartier zoeken naar een parkeerplaats, de straat stond altijd zo vol! Dit was niet de enige reden dat tante Joke zo ver van ons vandaan was gaan wonen. Het huis wat ze deelde met haar dochter was even groot als ons huis en dat deelden we met z’n vijven!

Paardrijden

Maar ondanks al deze voordelen wist ik pas in de middag waarom ze echt weg wilde uit de Randstad. We pakte de auto in met verschillende touwen en stukken leer. Toen ik aan mijn tante vroeg waar we heen gingen zei ze dat het een verrassing was. We stapte met z’n allen in twee auto’s en reden naar een, voor mij, onbekende locatie tien minuten verderop. Toen we de plek naderde rook ik het: paarden. Mijn tante was een paardenfanaat sinds ze jong was, maar kon die liefde niet uiten toen ze nog in de Randstad woonde. Dit kwam voornamelijk doordat haar toenmalige man, die niet tegen de lucht kwam. Ze vertelde hoe haar hobby op een dag bijna fout ging toen ze botste met een andere ruiter. De rijder van het andere paard kwam opeens uit de bosjes en liet haar paard steigeren van angst en verrassing. Haar paard steigerde zo heftig dat ze bijna achterover viel. Ze vertelde dat dit soort dingen niet ongewoon waren en dat ze altijd een nummer op zak had van een letselschade advocaat Ermelo. Dit maakte me een stuk veiliger voelen. Toen ze dat eenmaal had verteld besloot ik dat ik ook graag een rond wilde rijden op het paard. Wonen in Ermelo is zo gek nog niet.